به دستهایم توجه کنید...

من عاشق نیستم اما عاشقم را دوست دارم.

سلام حالتون خوبه  بازم اومدم شاید کمی دیر ولی با یه پست جدید. دیشب با یکی از بهترین پسر های انجمن شعر صحبت میکردم،متن بالا رو از اون شنیدم که برام خیلی جالب اومد.من این شعرو براش خوندم که:«من از دوست داشتن تنها و تنها سهم صداقتم را می خواستم،همین» بعد اون گفت که تو این شعر هیچ اتفاقی نمیفته!برام عجیب بود مگه باید تو یه شعر خوب اتفاقی رخ داده باشه ؟شاید من تا حالابه زیبایی شعرفکر می کردم.اون برام مثالی زد از یکی از بچه های انجمن خودمون که گفته:«طلبه بودم که چشمها یک بار هم برای ندیدن باز شوند»یا البته اگه اشتباه نکنم از همون شاعر:«من بیماری جسمی ندارم اما بیمارجسمانی هستم» از این همه توجه اون نسبت به شعر دیگران تعجب کردم،پس چرا من اینا رونشنیدم با اینکه تو همون کلاس می شینم.از شعرای این دوست عزیزم تکه ای یادمه دلم می خواد بنویسم( دقیقا همین شکلیه !!!!)  که:

«به دستهایم توجه کنید، هیچوقت به خود کشی فکر نکرده اند»

(شعر پایین هم آخرین شعر منه... )

پا پس می کشم

آنجا که احساس زنانه ام بی احساس کور می شود

تا شبیه کسی نباشم و بی شباهت به خودم

همه بوی خاک گرفته اند که از نفس بیفتم

با توام

چسب زخم نمی خواهم

روی لباسم هوا بکش و برایم دعا کن

مرگ هم از مرگ من مسموم می شود.

سطر سوم شعر برای یکی از بچه های کلاس که شاعر خوبی هم هست خیلی عجیب بود اون گفت نمی تونه با این سطر از شعر ارتباط برقرار کنه، گفت: خوب آدم یا دوست داره شبیه کسی باشه یا اگه نخواد مثل کسی باشه خوب پس شبیه خودشه.نمی دونستم چطوری باید بگم که یه وقتایی من دلم میخواد هیچی و هیچکس نباشم. اصلا"شاید دلم بخواد یه فایل گمشده تو درایو سی کامپیوترم باشم.

راستی خواستم بگم که بعضی کامنت هایی که داشتم از ادرس وبلاگشون وقت باز شدن اخطار میداد چون آدرس  رو اشتباه وارد کرده بودن .اگه دوستی از من خواسته بود از وبلاگش دیدن کنم و من نرفتم به این خاطر بوده که موفق نشدم نه اینکه خدایی نکرده کوتاهی کرده باشم.حالا نمی دونم شاید هم علت دیگه ای داشته باشه ولی خواهش می کنم بیشتر توجه کنید.

---

 

دوباره شنبه شد:شروع هفت روز ترس و دلهره،شروع هفت روز اضطراب،شروع دستهای منجمد،

شروع راه خانه تا به مقصد همیشگی و شب که شد درست عکس این مسیر،

شروع صبح،ظهر،شب،بخر،بخور،بپاش،بعد هم برو ِبغلت توی رختخواب،

شروع روزمرگی گربه های خانگی و سطل آشغالهای روز قبل

شروع کار پارکها و عده ای حشیشی و چهار پنج بچه و یکی دو تاب

شروع عشقهای لحظه ای و طرز زندگی فقط برای یک غریزه و...همین!

لباسها و کفشهای هر چه مد شده،قیافه های تازه و مدل جدید و باب

شروع من فقط یکی دو روز با توام ـــ وبعد می روم سراغ سوژه ای جدید

تو هم برو،مزاحمم نشو،سوال هم نکن به هیچ یک نمی دهم جواب

شروع جمله های پوچ و بی دلیل،جمله های از سر زبان،نه از صمیم قلب

(نه!زندگی بدون تو برای من جهنم ست پر شده است از شکنجه و عذاب)

شروع دست من نبود...خود به خود خراب شد...و یا که شانس هم به ما نیامده

شروع اشتباه ها و چند دسته گل که می شود به یک بهانه دادشان به آب

شروع جمله های باد هر طرف که می وزد:(هفته ای رفیقتم و هفته ای:نه من نمی شناسمت...چرا سراغ دیگری نمی روی و...روی من نکن حساب)

شروع روزنامه های ضد هم:فلان وزیر اینچنین و آنچنان،جناهمان جناهشان

و تیتر های آنچنانی و برای جلب این جناب و آن یکی جناب

شروع فقر عده ای کثیر و ثروت کلان برای عده ای قلیل،بی دلیل

یکی برای شام می خورد کباب و آن یکی از آه و دود،سینه اش شده کباب

و شنبه و نماز و مسجد وهمین شناسنامه هایمان که مدرکند مؤمنیم

و شنبه و عبادت و قبول بندگی،ولی به حوری و بهانۀ ثواب

شروع شاعران مثل من کلیشه ای و همچنین دچار مشکلات ریشه ای:

غزل بدون قافیه بدون بیت ناب،یا سپید های بی حساب و بی کتاب

و شنبه...شنبه...شنبه...شنبه های مثل هم که آن شبیه این و این درست مثل آن

شروع هفت روز نحس،هفت روز ترس و دلهره،شروع هفت روز اضطراب.

---

من از سکوت می ترسم
ازتکرار لحظه های بی کلمه
از دوری واژه ها با ذهن
من از هر چه مرا منتظر می گذارد
می ترسم

و از این صبوری من
که بازتاب لحظه های مکرریست

از نوع نقابهای انسانی...
من از بودن پشت نقاب سرد و بی احساس
از شعله های سرکش دیوانگی
می ترسم

از هنگامی که میدوند
و هنگامی که خواب آلوده اند
می ترسم

من از آواز نوازشگر دستان او
چشمان صمیمانهء او
از دست سوزندهء مشتاقش
مهربانیِ ممنوع
دوستی مضحک
می ترسم

من از قصه های تکراری
مکثهای ناگهانی
نگاههای مردد
از غزلهای نیمه تمامِ خط خورده
می ترسم

از ابرهای سیاه و محزون
نشانه های بغض آسمان
بغض های رفتن
بدرودهای تلخ
می ترسم

بی دلیل از قفس کهنهء شب
سایه های مرگوار ساده گی
فضای گنگ بیهودگی
می ترسم؟!

من از حس کردن شعرِ نو
خیال خواب دیدن
آرزوی تازه
حرفی تازه تر
می ترسم

از شستن واژه ها با باران
که شفاف شوند
حرفهای غریبی که برای اولین بار
جاری شوند
می ترسم

از پشت پنجره
روزی هزار بار شکست
تا انتظاری از نو آغاز شود
می ترسم

از این که یک سره تردید میکنم...
...
...
ببین تمام وجودم گرفته بوی غبار
مگر نه اینکه از این عذاب می ترسم
نگو...
که از شنیدن یک جواب
می ترسم