تمام سرگذشت من خلاصه است در ناکامی های امروز

 وقتی که زندگی من پوست می اندازد ... 

و هم همه های من سماجت را مزه مزه می کنند  

...خودم را به خواب نزده ام...واقعآ خوابم 

...وچیزی که دیگر سرم را گول نمی مالد..توجیه های تکراری ست 

...وچیزی که آرامم نمی کند فرارهای اجباری ست 

...من امروز...محتاجم 

...محتاج نگاهی که ببیند...گوشی که بشنود...آرامشی که بفهمانتم 

...کاش قضاوت نمی شدم دیگر...کاش میشد جایی رفت.همه چیز را از اول ساخت.همه چیز را از اول دید 

...جایی که کسی نشناسدت.رویت بشود لبخند بزنی بگویی:سلام..من...خوشبختم! 

  

پ.ن :کاش پرده می دانست که تا پنجره باز است فرصت رقصیدن دارد .