گاهی مرا به نام کوچکم بخوان !

خرمشهر عزیزم امروز برایت می نویسم نه در روز آزادیت که برای من هر روز روز توست.مرا ببخش اگر در تو آه کشیده ام  اگر از هوایت و از آبت و اززمینهایت دلگیر شده ام .خرمشهر من دوستت دارم که هیچ جا جز تو برایم امن نبود و خاکت عجیب دامنگیر .خرمشهرم غمناک می شوی در یک روز  که تازه خیابانهایت خیابان می شوند وشلوغ.چقدر دلگیر می شوم مثل تو و چقدر زیبا می شوی در این روز کاش همیشه سوم خرداد بود و تو را می دیدم که می درخشی و باز نجیبی در تمام غم های زیر خاکت .خاکی امانتدار

---

 خیلی اتفاقی به وبلاگ علی صالحی بر خوردم،شاعری که شعراشو بی نهایت دوست دارم  ،به ارشیو وبشون هم رفتم و تمام پست هاشون رو خوندم و لذت بردم .برای شما هم چند تا از شعرهای کوتاهشون رو انتخاب کردم و می ذارم و می دونم شما هم خوشتون میاد

قهوه ای روشن، قهوه ای تیره   

قهوه ای روشن است چشمانت،

قهوه ای تیره نیز گاهی

انگار قهوه در شیر، کم شود یا زیاد ، تلخ ، بی شکر.

جز مادرم، کسی نسروده بود،

رنگی را که تو خواندی بر چشمانم و رفتی.

چیزی جوانه زد از همین دو جمله ات آن لحظه و بعد

تو نبودی دیگر و من

بی چشم و روشنی ماندم در تاریکی.

ایستادم

امٌا تکیه عمرم بر درخت تناوری بود که تو رویاندی.

به روز دست می سایم و نور می جویم.

به شب می آویزم و کبریت میزنم روبروی چشمانم

و می پرسم رنگشان را  از رهگذران،

تا بیابم کسی را که دوباره بگوید:

چشم های مژه سوخته ات،

انگار قهوه در شیر کم شود یا زیاد،

قهوه ای روشن، گاهی نیز تیره امٌا تلخ.

---

تلخ منم،

همچون چای سرد

که نگاهش کرده باشی ساعات طولانی و ننوشیده باشی.

تلخ منم؛

چای یخ

که هیچکس ندارد هوسش را.

---

تمام خشمم از جهان و

التهاب نفسم از گریه و

لرزش دستانم از زمان،

در آغوش تو پرپر می شود؛

تا فردا مهیٌای زخم های دوباره باشم.

---

آه آلزایمر عزیز!

دردهای هفتاد سالگی ام را،

کاش اکنون چاره بودی!

---

تا صد می توانستم بشمرم

ده تا ده تا و اشتباه،

و پناهگاه تو کمد بود و میز و صندلی های کهنه

که زود پیدا می شدی.

این روزها،

تمام ستاره های کهکشان را هم که بگردم،

جز تن های مبهم و نبودن تو،

چیزی نمی یابم.

کجا پنهان شده ای ؟

---

هر صبح، مصمٌم به نجات خویشیم

و شب، فرصت صبح فردا را ،

در آستین آلوده به خون و اشک، بهانه داریم

و نمی بینیم کنار هر بهانه شبانه

مرگ، پوزخندزنان، نشسته است.

---

نمی توانم صبور نباشم

برای رسیدن گیلاس چشمهایت.

بدمستی روزگارم از توست

که صبر هم تحملم را ندارد.

---

آغاز دیوانگی است

اینگونه که من میخواهم هر نفس بوسیدن چشمهایت را.

زاده شدنم مگر برای همین رسالت نبوده است؟

---

باور نداشتی

در دستهای کوچکت بگنجم.

حالا دیگر مشتت را ببند،

                خواهش میکنم!

---

به اسارت تن میدهم

به مرگ

چون آهویی که عاشق صیاد خود شود

---

ماه بود ،

تنها دکمه پیراهن بلند سیاه تو

که به دندان کندمش بی پروا ،

تا تشعشع عریانی ات ،

خواب برگیرد از چشم جهان و

خجل کند خورشید را.

---

من

با کدام ثانیه ی عُمرم ،

            قرارِ ملاقات داشته ام

                       که آفریده شده ام ؟

---

من فاتحِ جهانی ام در اندازه های یک دقیقه ،

بر نقشه ای سرخ و داغ ،

سرزمین باروری در جغرافیای چهره ات ،

وقتی می بوسمت .