به تقویم خط خطی روی میز نگاه می کنم.امروز روز…ماه…و سال 86 است و سالهاست که صدای شعر جنوب توی کوچه های زخمی می پیچد و سالهاست شاعر با گوشه های خودش تنهاست.
ومن
خسته تر از همیشه
از جستجوی خویش آمده ام.
دیوانه ای که در تب تو می گداخت،مُرد
بازار فتنه به قلبش نساخت،مُرد
یک شب نشست پای قمار ستاره ها
خود را درون این غزل خسته باخت ،مُرد
آن شب به ساز این کلمات پریده رنگ
وقتی که چشمان تو را می نواخت،مُرد
امضا
مردی که با تو غزل خیزمی شد
دیوانه ای که تو را می شناخت
مُرد.
(ابوالفضل عماد آبادی)
از خرمشهر
می ترسم با گوشه های خودم به گوشه های خانه دل ببندم
می ترسم
با تنم زیر درخت به سبزی جنگل ها خشکم بزند
به دست هایی که برای بازی کم داشتیم
و بگویم آنقدر پوست کندم
آنقدر رفتم
و آمدنم
به خاک نشسته ی مادر است
که به زاد و ولد
عادت است
چقدر توی چارچوب های بی در عکس انداختم
تا بخندم
گریه کنم
انسان متولد
توی بی کسی اش می ماند
انسان متولد
توی شناسنامه می ماند
از من گذشته است
سر گذشتی که بر گردن تو بود
حالا خیلی دیر است برای سردرد هایم
هی دستمالی ببافی.
(محمود بغلانی)
از خرمشهر
چهار شنبه
همزاد زمین
و قرن ها زیستیم
که پدر اساطیری مان
در احساس کاذب
احاطه شد
درخت بینایی را چشید
و در هویتی موهوم
فرو رفت
اتهامش
ما را در منم غرق
و زنده به گور
تمدن فنا ناپذیر کرد
اینک انسان
شاعر سودا زده ایست
که همخانه جنینی متروک است.
(نادر حمیدی)
از خرمشهر
من خطوط مرده ی چشم تو را می خوانم
تا به جریان تو پیوند شود جریانم
مثل یک کودک بی کس که خیابان گردست
با کمی عشق خودم را به تو می چسبانم
این همه دردکشیده ام که بیایی با من
تا تو را در تله ی وسوسه بگردانم
زندگی فکر بزرگی ست که در من افتاد
مثل یک لخته که بسته در شریانم
ریشه هایی که به معنای تو در ذهنم بود
باز بیرون زده از مرحله ی ایمانم.
(عباس آلبوغبیش)
از خرمشهر
کاش می دانستی
آن سایه ی لرزان
در دل آن شب سرد
از پس پنجره آرام گذشت
با تردید
و اندکی بعد
در خم کوچه گم شد
شکل تنهایی یک حادثه بود
که دنبال دلیلی می گشت
تا بگوید
فعل بودنم به صیغه ی آخر رسیده است.
(مهدی کرمی)
از خرمشهر
به دوری از نگاهتون من دارم عادت می کنم
درسته هر شب تا سحر فقط شکایت می کنم
بد نمی گم من از شما عاشقتونم به خدا
منو ببخشین می دونم دارم جسارت می کنم
خاطره های منو ما دیگه فراموش نمی شه
به عکسای روی دیوار نگاه حسرت می کنم
رویایی رو که با شما شونه به شونه ایستادم
نگین باید خط بزنم احساس غربت می کنم
شما حرفاتونو زدین که راه ما دو تا جداست
اگه می بینین آرومم دارم رعایت می کنم
دستات بوی کوچ میده مرد سر به هوای من
واسه رسیدن به شما فقط عبادت می کنم.
(شکوفه مرادی)
از خرمشهر
زن از قطار گذشتو قطار با مرد از...
زنی که رفتن او را نگاه می کرد از...
زنی که با همه خواهش و نیاز خودش
رسیده بود به پایان عشق دلسرد از...
گذشته ای که به جانش هجوم می آورد
هجوم خسته ی یک عمر حسرت و درد از...
از این اتاق به بعد او به گریه می افتد
و خاطرات خود را به یاد آورد از...
شبی که مرد به او گفت دوستش دار
و روز بعد جدا شد قطار با مرد از...
و زن که توی سکوتش بلند زمزمه کرد
شبی از این همه شب ها قطار برگرد از. ..
(سمیرا چراغپور)
از خرمشهر
هفت سین
این سفره ی لعنتی
آنقدر سین کم آورد
که آخر پدرم مجبور شد
سکته کند.
(غلامرضا اسن)
از خرمشهر
و بعد شروع می شوم
در این مکعب سخت
که ضلع هایش را هم به بازی می گیرد
در بلندی ناخن هایم
کودکیم را کوتاه می کنم
و ذهن
بو می گیرد از کسانی که گذشته اند
جا می مانم
در دفتر های کاهی که رنگ انار گرفته اند
تا خیال پایین امدن نداشته باشم
از شبهایی که مادر برایمان غُصه می گفت.
(سارا معماریان)
از خر مشهر
پ.ن: آدمک آخر دنیاست بخند آدمک مرگ همین جاست بخند دست خطی که تو را عاشق کرد بازی کاغذی ماست بخند آن خدایی که بزرگش خواندی به خدا مثل تو تنهاست بخند