سکوت

دلتنگی های آدمی را باد ترانه ای می خواند

رویاهایش را آسمان پر ستاره نادیده می گیرد

وهر دانه ی برفی به اشکی نریخته می ماند

سکوت سرشار از سخنان ناگفته است

از حرکات ناکرده ، اعتراف به عشقهای نهان و شگفتیهای بر زبان نیامد ه

در این سکوت حقیقت ما نهفته است

حقیقت تو و من

برای تو و خویش چشمانی آرزو می کنم که چراغها و نشانه ها را در ظلماتمان ببیند

گوشی که صداها و شناسه ها را در بیهوشی مان بشنود

برای تو و خویش روحی که این همه را در خود گیرد و بپذیرد

و زبانی که صداقت خودمان را از خاموشی بیرون کشد.

بسیار وقتها با یکدیگر از غم و شادی سخن ساز می کنیم

اما در همه چیز رازی نیست

سکوت ملالها از راز ما سخن توان گفت.

به تو نگاه می کنم و می دانم تو تنها نیازمند یک نگاهی تا به تو دل دهد

آسوده خاطرت کند

بگشایدت تا به در آیی.

پیش از آنکه به تنهایی خود پناه برم شکوه آغاز می کنم

فریاد می کشم که ترکم گفته اند

چرا از خود نمی پرسم کسی را دارم که احساسم را

اندیشه و رویایم را

زندگی ام را

با اوقسمت کنم؟

بی اعتمادی دری ست

خودستایی و بیم

چفت و بست غرورست

و تهی دستی دیوارست و لولاست

زندایی را که در آن محبوس راه خویشیم.

دلتنگی مان را برای آزادی و دلخواه دیگران از رخنه هایش تنفس می کنیم .

تو و من توان آن را یافتیم که پر گشاییم که خود را بگشاییم.

همبستگی از ان گونه می روید که زندگی ما هر دو تن غرق در شکوفه می کند

من آموخته ام به خود گوش فرا دهم وصدایی بشنوم که با من می گوید:

این لحظه مرا چه هدیه خواهد داد

نیاموخته ام گوش فرا دادن به صدایی را که با من در سخن است

و بی وقفه می پرسد:

تن بدین  لحظه چه هدیه خواهد داد.

شبنم و برگها یخ زده است و آرزو های من نیز

ابرها بر فراز  آسمان در هم می پیچد باد می وزد

و طوفا در می رسد.

کسی می گوید آری به تولد من

به زندگی ام

به بودنم

به ضعفم

به مرگم

پرواز اعتماد را با یکدیگر تجربه کنیم

وگرنه می شکنیم بالهای دوستیمان را

در سکوت با یکدیگر پیوند داشتن

همدلی صادقانه

وفاداری ریشه دار

اعتماد کن

از تنهایی مگریز

به تنهایی مگریز  

گاه آن را بجوی و تحمل کن .  

 

پ.ن: من صبورم اما  چقدر با همه عاشقیم محزونم !